به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از شبستان ، ، ماه ضیافت الهی و به منظور بهره مندی حداکثری از جنبه های عرفانی و منتظرانه این ضیافت در سلسله گفتگوهایی با حجت الاسلام والمسلمین «رحیم کارگر»، عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگی اسلامی و کارشناس مرکز تخصصی مهدویت «سی اصل عرفانی در ضیافت الهی» را به بحث و بررسی گذاشته ایم که در ادامه سومین شماره از آن تقدیم حضورتان می شود:

حجت الاسلام کارگر با بیان اینکه اصل سوم در درک عرفانی از رمضان «عبد شدن و پایبندی به آئین بندگی» است، اظهار کرد: ماه مبارک رمضان، طبق نقل های متعدد ماه بندگی و عبودیت و عبادت است. در این ماه انسان خود را وقف عبادت و روزه و نماز و قرآن و ... می کند تا زمینه های عبد شدنش فراهم و مقبول درگاه مولا شود.

معنای اصلی عبد بودن!

این کارشناس مهدوی افزود: دین اسلام و آموزه های زیبای آن بخصوص در موضوع روزه داری، آئین بندگی است و  مهم آنکه نتیجه همه تلاش های معنوی و دینی، عبد شدن باشد، نه فقط عابد بودن و اظهار بندگی کردن! ممکن است عده زیادی عابد باشند و مشغول عبادت و نماز و روزه و قیام و قعود اما بنده و عبد نباشند، همه این برنامه ها و آداب و رسوم برای عبد شدن و عبد ماندن است. عبد بودن یعنی مطیع و موافق مولا بودن و مخالف و مبرا از غیر مولا بودن.

وی با بیان اینکه ما ما هیچ شان و رتبه و مقامی نداریم جز بنده و عبدالله بودن، تاکید کرد: اگر کسی به این مقام و منزلت دست یافت، جزء باکرامت ترین، باتقواترین، صالح ترین، عالم ترین، آزادترین، سعادت‌مندترین و برگزیده ترین انسان ها خواهد بود. «عبد» کسی است که سر تا پا به مولا و صاحب خود تعلق دارد؛ خواست و اراده‌اش تابع اراده‌ و خواست و مشیت او است؛ در برابر او خود را مالک چیزی نمی‌داند و در اطاعت او سستی به خود راه نمی‌دهد.

حجت الاسلام کارگر اضافه کرد: عبد بودن اظهار آخرین درجه‌  خضوع در برابر کسی است که همه چیز از ناحیه‌  او است و این با عبادت های ظاهری (مثل نماز و روزه و ...) شروع می شود و با خشوع و خضوع درونی و تسبیح و تقدیس مولا اوج می گیرد و با انس و ارتباط دائمی، به فیض تبدیل می شود. بندگی راه و رسم خود را دارد و عبد بودن بزرگ ترین مقامی است که پیامبر خاتم(ص) به آن دست یافته بود و همه پیامبران و اولیای الهی عبد واقعی خدا بودند. بر این اساس ماه رمضان تمرین بندگی درست و تقید و تعهد به رسوم و آداب و قواعد این بنده بودن است که بهتر است در اعلاترین حد آن به جای آورده شود نه نازل ترین و حداقلی ترین وجه آن که همان نخوردن و نیاشامیدن و امساک ظاهری است!

عصر ظهور، عصر بندگی و اطاعت و عبودیت است

عضو هیئت علمی پزوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در ادامه ابراز کرد: یکی از آموزه های مهم مهدویت که در روایات اشارات زیادی به آن شده، مساله عبودیت و بندگی واقعی انسان ها در این دوران و آکنده شدن دل ها از عبادت و بندگی و حاکمیت مطلق خالق در نظامات اخلاقی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی است. به عبارت روشن تر عصر ظهور، عصر بندگی و اطاعت و عبودیت است.

وی در ادامه بیان کرد: پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله وسلم) درباره امام زمان (عج) می‌فرماید: «یملأ قلوب العباد عبادة ویسعهم عدله» ؛ «... دل‌های بندگان را پر از عبادت می‌کند و عدلش فراگیر می‌شود» (شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۱۷۹). امام صادق (علیه السلام) در تفسیر آیه شریفه «الْمُلْكُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ» می‌فرماید: «ملک و پادشاهی امروز از آن خدا است، پادشاهی دیروز نیز از آن خدا بود، پادشاهی فردا هم از آن خدا است؛ لکن هنگامی که قائم ما قیام کند، جز خدای - تبارک وتعالی - پرستیده نمی شود (ولکن اذا قام القائم لم یعبد الّا الله عزّ وجلّ)» (بحرانی، المحجّة فی ما نزل فی القائم الحجّة، ص ۲۷۵).

حجت الاسلام کارگر افزود: همچنین در روایتی آمده است که امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «زمین با نور پروردگار روشن می‌شود و در زمین مکانی باقی نمی ماند که در آن غیر خدا عبادت شود (ولا تبقی فی الارض بقعة عبد فیها غیرالله عزوجل الا عبدالله ...) و کنه دین برای خدا است، هر چند کافران را بد آید». (شیخ صدوق، کمال الدین، ج ۲، ص ۳۴۵).

وی تاکید کرد: ویژگی اصلی و بارز جامعه منتظر در عصر غیبت و تمایز آن با سایر جوامع در این نکته روشن نهفته است که این جامعه، جامعه ای سراسر تسلیم امر مولا و پایبند به تمامی آموزه های دینی و آئین بندگی است. در واقع افراد این جامعه نه تنها انسان های عابد و دیندار هستند که عبدالله و بنده حقیقی خدا هم محسوب می شوند و این را در پرتو رهبری ها و هدایت های معنوی و باطنی امام زمان(عج) به دست می آورند.

حجت الاسلام کارگر در پایان خاطرنشان کرد: در واقع این صاحب الامر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است که هدایت اصلی و کلی جامعه منتظر و دل های منتظران را در دست دارد و در جامعه جهانی دجال گونه و شیطانی، آنان را به منزل عبودیت و بندگی راهنمایی و هدایت می کند. پس چه بهتر که ما نیز در چشمه جاری ماه مبارک رمضان، دل و جان خود را به دست امام زمان(عج) بسپاریم و از هدایت های معنوی آن حضرت(عج) بهره بگیریم و همراه ایشان، طریق بندگی را طی کنیم و عبد واقعی خدا باشیم. عبد واقعی کسی است که همه وجود خود را متعلق به معبود می داند و فقط برای او به کار می گیرد.