به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عچ) به نقل از شبستان ، حجت الاسلام والمسلمین علیرضا پناهیان در کتاب «انتظار عامیانه، عالمانه، عارفانه» می نویسد:
آخرین عنصر انتظار، عمل است. اقدام برای تحقق وضع مطلوب و یا لااقل برخورداری از انگیزه اقدام، انتظار را در وجود انسان تثبیت می کند. عمل و اقدام برای مقدمه سازی ظهور و زمینه سازی فرج، تا آنجا که مقدور است، هم دلیل صداقت ادعای انتظار است و هم مایه تقویت انتظار خواهد بود. منتظر باید اهل عمل باشد. عمل گرا بودن در فرهنگ منتظران نهادینه شده است؛ زیرا منتظر تا به سمت وضعیت مطلوب حرکت نکند، در واقع منتظر نیست.
اساسا هیچ احساس و ادراکی نمی تواند تا ابد در حصار عدم تجلی در عمل محصور بماند. اگر مهدی (عج) دوست داشتنی است، اگر ظهور او و تحقق تمام زیبایی های حاکمیت مطلق دین دوست داشتنی است، این دوست داشتن تا کی می تواند محجوب بماند؟
یقینا این دوست داشتن در رفتار و منش جامعه تاثیرات شگرف خود را نشان خواهد داد و خواسته یا ناخواسته در وضع جامعه تغییراتی ایجاد خواهد کرد. سخن ما در این بخش، ناظر به تقویت این آثار است و اینکه بتوانیم با عمل به آنچه دوستش داریم، یعنی عمل به مقتضای انتظار فرج، انتظارمان را قوام بخشیم و از مدت دوران غیبت بکاهیم.
طبیعتا هرگاه بینش و گرایش مثبتی نسبت به موضوعی پدید بیاید و رشد کند، رفتار انسان هم تا حدودی تحت تاثیر آن قرار خواهد گرفت. در این صورت برای عمل کردن فرد بر اساس آن بینش و گرایش، نیاز به سفارش علی حده ای نخواهد بود، الا اینکه توجه به عمل و نقش آن و اهمیت دادن به آن، موجب به کار گرفته شدن بینش ها و گرایش های موجود خواهد شد.
نباید منتظر بمانیم تا آگاهی و ارادت قلبی به حد لبریزی برسند، آنگاه به صورت طبیعی عمل برسیم بلکه با درک اهمیت عمل، باید رونق بخش احساس باطنی انتظار گردیم.
عمل، کنترل کننده آسیب انتظار
به گونه ای دیگر هم می توان به ضرورت «عمل گرا» بودن یک منتظر نگاه کرد: یکی از آسیب های مهم انتظار خیال پردازی است، که با عمل گرایی منافات دارد. این آفت بیشتر دامن جوانان را می گیرد و اگر از جوانی شروع شد در پیری هم دامنگیر انسان باقی خواهد ماند. از طرف دیگر، منتظِر در آغوش گرفتن منتظَر را دوست دارد و آرزومند لحظه وصال است.
چه خوب گفت:
لایق فیض حضورت نیم اما بگذار زندگی چند صباحی به خیالت بکنم