روایت زیر را از کتاب «کامل الزیارات» منتشر می‌کند.

امام صادق علیه السلام:

أَنَّ زَائِرَهُ لَیَخْرُجُ مِنْ رَحْلِهِ فَمَا یَقَعُ فَیْئُهُ عَلَی شَیْ‏ءٍ إِلَّا دَعَا لَهُ، فَإِذَا وَقَعَتِ الشَّمْسُ عَلَیْهِ، أَکَلَتْ ذُنُوبَهُ کَمَا تَأْکُلُ النَّارُ الْحَطَب‏ وَ مَا تُبْقِی الشَّمْسُ عَلَیْهِ مِنْ‏ ذُنُوبِهِ شَیْئاً، فَیَنْصَرِفُ وَ مَا عَلَیْهِ ذَنْب‏

زائرِ حسین(ع) وقتی به قصد زیارت از خانه‏‌اش خارج می‌شود، سایه‏‌اش بر چیزی نمی‌افتد، مگر اینکه آن چیز برایش دعا می‌کند و هنگامی که آفتاب بر او بتابد، گناهانش را از بین می‌برد، همان‌طور که آتش هیزم را از بین می‌برد.

کامل الزیارات، صفحه ۲۷۹