روایت زیر را از کتاب «بحارالأنوار» منتشر می‌کند.

امام کاظم السلام:

بِئْسَ الْعَبـْدُ عَبـْدٌ یَکُونُ ذا وَجْهَیْنِ وَذا لِسانَیْنِ یـُطْری اَخـاهُ اِذا شاهـَدَهُ وَیـَأْکُلُهُ اِذا غابَ عَـنْهُ

بد بنده ای است، بنده ای که دورو و دوزبان است، هرگاه برادر دینی اش را می بیند، او را می ستاید و تملّق می گوید و پشت سرش (بابدگویی) او را می خورد!

بحارالانوار، ج ۷۵ ، ص ۳۱۰