رمضان؛ فرصت بهره‌گیری از رحمت و تفضل الهی/ لزوم شکر نعمت درک این ماه

 به گزارش واحد خبری کانون شیفتگان حضرت قائم (عج) به نقل از تسنیم ، «آداب روزه‌داری، احوال روزه‌‌داران» شامل گزیده‌ای از مجموعه توصیه‌ها، نصایح، مواعظ و تحلیل‌های رهبر انقلاب، یکی از بهترین نمونه‌ها در تبیین دقایق و ظرائف معارف ماه رمضان است که در فرازهایی از بیانات معظّم‌ٌله در ماه‌های رمضان سال‌های 1369 تا 1390 ارائه شده است. در این اثر که به اهتمام علیرضا مختارپور قهرودی تدوین و از سوی انتشارات انقلاب اسلامی منتشرشده، ضمن حفظ ترتیب زمانی بیانات معظّمٌ‌له، برای دسترسی آسان‌تر علاقه‌مندان به محورهای مباحث، فهرستی جامع از کلیدها و موضوعات متعدد مندرج در این مجموعه ارائه شده است.

«آداب روزه‌داری، احوال روزه‌داران» نکات مهم معرفتی از سیره‌ علمی و عملی رهبر معظّم انقلاب را در زمینه‌های مختلف عبادی، اجتماعی و سیاسی از معارف ماه مبارک رمضان در اختیار علاقه‌مندان قرار می‌دهد. اگرچه ممکن است این مباحث برای برخی‌ها عادی و حتی تکراری به نظر بیاید که بارها در متون دینی خوانده‌اند و از لسان علما و مراجع شنیده‌اند. در همین کتاب و در فرازی از بیانات رهبر معظّم انقلاب، در قالب نکته‌ای دقیق و آموزنده به این موضوع پاسخ داده شده است:

«از بس اینها را تکرار کرده‌ایم و شنیده‌ایم و گفته‌ایم، برایمان عادی شده است. انسانی به کمال راه پیدا می‌کند که از بین همین چیزهای تکراری، حقایق را پیدا کند. علم مادی نیز همین‌طور است. همه در مدت عمرشان دیده‌اند که وقتی سیب از درخت جدا می‌شود، به طرف زمین می‌افتد. دیگر از این کار عادی‌تر، چیزی در دنیا هست؟! اما یک نفر متوجه شد که این یک پدیده است: چرا سیب پایین می‌آید؟ چرا از درخت که جدا می‌شود بالا نمی‌رود؟ آن وقت نیروی جاذبه کشف شد. یک باب جدید در دانش بشری باز شد. همه این چیزهای عادی زندگی ما از این قبیل است».

در ادامه روزهای گذشته بخشی از بیانات رهبر معظم انقلاب در این کتاب منتشر می‌شود:

ماه رمضان با برکاتش و با سفره‌ گشوده‌ الهی در آن رو به پایان است ما مسئولان این کشور بزرگ که همیشه این امید را داشته‌ایم که بتوانیم برای نیکو انجام دادن تکالیف خود از کمک الهی بهره بگیرم، این ماه عزیز را پست سر می‌گذاریم؛ در حالی که نمی‌دانیم نصیب ما از این ماه و از رحمت الهی و تفضل الهی در این ماه و در شب‌های قدر چقدر بوده. ما نمی‌توانیم از این خیر بزرگ و فضل بزرگ بگذریم، کار ما سنگین است؛ راه ما طولانی است؛ وظیفه‌ ما بزرگ است؛ جز با کمک الهی هم این وظایف سنگین را نمی‌شود انجام داد؛ لذا باید این فرصت‌ها را مغتنم شمرد.

خدای متعال مکرر در قرآن ما را به آمرزش‌طلبی و توبه‌ به سوی خودش امر می‌کند. توبه یعنی برگشت. این برگشت، هم در مرحله‌ ایمان و هم در مرحله‌ عمل و رفتار است. ما کوتاهی‌هایی داشتیم و داریم؛ باید خود را اصلاح کنیم؛ و این در درجه اول اهمیت است. سوره‌ مبارکه هود این طور شروع می‌شود: بسم‌الله الرحمن الرحیم* الر* کتاب احکمت ایاته ثم فصلت من لدن حییم خبیر* الا تعبدوا الا الله التی لکن منه تذیر و بشر * و ان استغفروا ربکن ثمر توبوا الیه. یعنی رسالت قرآنی در درجه‌ اول مسأله‌ توحید است؛ بلافاصله بازگشت به خدا و آمرزش طلبی از خدا مطرح می‌شود، این مربوط به همه‌ طبقات است؛ از پیغمبران گرفته تا درجات پایین؛ منتها گناهی که از آن استغفار می‌کنیم، در ما یک چیز است؛ در پاکان و برجستگان چیز دیگری است. «کار پاکان را قیاس از خود مگیر». آنها هم احتیاج دارند به استغفار؛ آنها هم ممکن‌اند؛

آنها هم احتیاج دارند که طلب مغفرت کنند و این نقص و نرسیدن و این کندی نسبی را با طلب مغفرت از خدا جبران کنند. در مورد ما هم که خطاها و گناهان یکی دو تا نیست؛ ما انواع و اقسام خطاها را داریم. این، حرف اصلی ماست. روایتی را هم در این جا ذکر کنم: «ادفعوا ایواب البلایا بالاستغفار»؛ درِ بلا را به وسیله‌ استغفار ببندید. در همین آیه هم که خواندیم، یمتعکم متاعا حسنا؛ یعنی بهره‌مندی نیکو از زندگی، با استغفار و توبه و آمرزش طلبی از خدای متعال حاصل خواهد شد.

شکر نعمت درک ماه رمضان

پروردگارا! با همه‌ وجود و با همه‌ حواس و احساسات و مشاعر خود، تو را سپاس می‌گوییم که به ما فرصت عنایت کردی تا یک ماه رمضان دیگر را درک کنیم و یک بار دیگر در مهمانسرای الهی و معنوی مبارک تو وارد شویم. اگر این فضل و لطف بزرگ الهی با این توفیق همراه شود که بتوانیم این بار از ضیافت الهی حقیقتاً استفاده کنیم و بر سر سفره‌ انعام و احساس الهی بهره‌مند شویم، چنانچه تا آخر عمر یکسره شکر این نعمت را بگزاریم، شکر لازم و حقیقی را نگزارده‌ایم.

هدف از روزه، تقوای الهی است و یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای ماه مبارک رمضان است. امیدوارم من و شما بتوانیم به برکت این ماه، در رفتار خود، در گفتار خود، در احساسات و اندیشه‌های خود، تقوای الهی و آن مراقبت عظیم را حاکم کنیم و خود را یک قدم به کمال انسانی نزدیک‌ سازیم. بعد هم صحبت کوتاهی درباره‌ی روزه است که وظیفه‌ی عمده در این ماه مبارک به حساب می‌آید. خداوند متعال بشر را طوری آفریده است که به تربیت احتیاج دارد. هم از بیرون باید او را تربیت کنند، هم از درون خودش باید خودش را تربیت کند. در مقوله‌ی مسائل معنوی، این تربیت، یکی تربیت فکر و قوای عقلانی اوست  که محل این تربیت، تعلیم است و یکی تربیت نفس و قوای روحی و قوه‌ غضبیه و شهریه‌ اوست که نام این تربیت، تزکیه است.

اگر انسان تعلیم درست و تزکیه‌ درست شود، همان ماده‌ی مستعدی است که در کارخانه‌ی مناسبی شکل مطلوب خود را پیدا کرده و به کمال رسیده است. هم در این نشئه وجود او منشا برکت و خیر و مایه‌ آبادانی جهان و آبادی دل‌های انسان‌هاست. هم وقتی وارد نشئه‌ دیگر شد و به عالم آخرت قدم گذارد، سرنوشت او همان سرنوشتی است که همه‌ انسان‌ها از اول تا امروز مشتاق آن بوده‌اند؛ یعنی نجات، زندگی ابدی سعادتمندانه و بهشت. لذا انبیا از اول تا نبی‌مکرم خاتم(ص) هدف خود را تعلیم و تزکیه معین کردند: یزکیهم و یعلمهم الکتاب والحکمه. انسان را، هم تربیت عقلانی و فکری می‌کنند و هم تربیت روحی.